فناوری در حوزه سلامت و بهداشت
زمینه و هدف: هرچند براساس مفروضات کلاسیک دانش اقتصاد، ورود تکنولوژی در تمامی بخشها از جمله بخش سلامت میتواند به واسطه کاهش هزینهها و افزایش بهرهوری سبب انتقال منحنی امکانات تولید یک کشور شود؛ اما به نظر میرسد از نقطهای به بعد توسعه استفاده از فناوری در حوزه سلامت، با وجود افزایش سهم سلامت در تولید ناخالص داخلی، اما به جهت ظهور انواع پیامدهای منفی خارجی و بروز تقاضای القایی، تأثیر مشخصی در ارتقای رفاه اجتماعی و دسترسی ارزان و راحت عموم مردم به خدمات درمانی نخواهد داشت. بر همین اساس، همواره این پرسش مطرح است که مرز و حد بهینه ورود فناوری در بخش سلامت که منجر به بهبود شاخصهای کل خواهد شد چیست؟ پاسخ به این پرسش، موضوعی به نام ارزیابی فناوری سلامت را به موضوعی کلیدی در سیاست‌گذاری سلامت تبدیل نموده است که نقش بیبدیلی در شناخت ارتقای تابآوری و سطح مقاومت نظام سلامت یک کشور خواهد داشت. از آنجا که همواره موضوع ارزیابی فناوری سلامت در ایران نسبت مستقیمی با سیاستهای وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی داشته است؛ لذا بررسی و آسیبشناسی نوع مواجهه ساختار سیاست‌گذاری کشور در بخش سلامت با موضوع فناوری نیازمند ارزیابی و آسیبشناسی رویکردها و عملکردهای این وزارتخانه است.
روش: پژوهش حاضر مبتنی بر روش اسنادی و استفاده از مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته انجام شده است.
یافته‌ها: براساس بررسیهای انجام شده، آسیبشناسی ارزیابی فناوری سلامت در ایران در 5 محور تعریف فناوری، معیارهای ارزیابی فناوری، تربیت نیروی انسانی مورد نیاز، نقش نظام بیمه در ارزیابی فناوری و در نهایت نقش فناوری‌های نوین انجام پذیرفت.
نتیجه‌گیری: آنچه از نتایج حاصل از این ارزیابی مشخص شد، ضرورت بازنگری اساسی در الگوی ارزیابی فناوری کشور و ساختار تصمیم‌گیری درخصوص ورود فناوری به عرصه سلامت به‌ویژه با توجه به در پیش بودن امواج جدید فناوری در بخش سلامت را مطرح می‌کند که تا کمتر از 10 ساله آینده الگوی کنونی سیاست‌گذاری و ارزیابی فناوری را برای کشوری نظیر ایران به شدت با چالش مواجه می‌سازد.